Mukormykoza

Poza nimi narażone na ten rodzaj grzybicy są również ofiary katastrof – zarażają się przez styczność otwartych ran z z glebą, bo to właśnie w niej oraz w gnijącej materii organicznej – liściach czy drewnie – rozwija się  Rhizopus oryzae, rodzaj grzyba wywołujący mukormykozę.

Choroba została  zidentyfikowana choćby u ofiar tsunami w Indiach w 2004 roku i  tornada w Missouri w 2011. W organizmach osób zdrowych i żyjących w normalnych warunkach typ grzyba, który ją wywołuje, nie jest w żaden sposób groźny.

Istnieje wiele postaci choroby, polega na zapaleniu zarówno organów wewnętrznych (płuc, układu pokarmowego czy opon mózgowych), twarzy jak i skóry, istnieje także odmiana rozsiana. Najpopularniej  jest nosowo-gardłowa (zainfekowana jest albo jama nosowa, albo zatoki oboczne nosa).

Diagnoza
    
Chorobę diagnozuje się przez zorientowanie, czy pacjent należy do grupy ryzyka oraz rozpoznanie objawów klinicznych, a potwierdza  przez pobranie zainfekowanych fragmentów skóry, materiału z zatok czy tkanki (w wypadku pacjentów, cierpiących na odmianę związaną z układem pokarmowym) lub biopsje plwociny (czyli wykrztuszanej wydzieli ny) z płuc.

Leczenie

W początkowym stadium, by zwalczyć mukormykozę, podaje się choremu leki przeciwgrzybicze, na przykład amfoterycynę B. Wadą tego związku chemicznego jest to, że ma ona zgubny wpływ na fukcjonowanie nerek i wątroby.

Często jest to jednak niewystarczający środek na zwalczenie mukormykozy i wtedy konieczna jest interwencja chirurgiczna w celu usunięcia zainfekowanych tkanek. Niestety, w ponad połowie przypadków ten rodzaj grzybicy skutkuje śmiercią - martwica uniemożliwia przedostanie się leku do zakażonych tkanek. 

Śmierć w konsekwencji mukormykozy dotyczy szczególnie osób, których organizmy nie wytwarzają przeciwciał i komórek odpornościowych.


Autor:

Weronika Fryben

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy mukormykozy